Şizofrenik işleyişin temsili olan duygulanım eksikliğine karşın kişide depresif duygulanım belirtileri, nesne temsilleriyle olan ilişide duygulanım kapasitesinin varlığını veya tekrar kazanılabildiğini göstermesi bakımından olumlu bir anlam taşır. Gerçekten de Kleinyen yazarların belirttikleri gibi depresif belirtiler psikotik savunmaların azalmasına faydalı oluyor mudur? Şizofreni hastası olan bireylerin kayıp sorunsalıyla hiç uğraşmadıklarını ileri sürmek olsa olsa düşüncenin bir yanılsaması sayılabilir. Böyle bir görüş bu kişilerin ruhsal işleyişlerini tamamen yetersiz gören bir bakış açısı geliştirmekle ilgilidir. Biz ise bunun tersine şizofrenide kayıpla ilgili sorunsalın olduğunu ancak işlenmediğini ya da farklı olarak işlendiğini düşünüyoruz. Nitekim yas veya melankoli modeline göre olan kaybın sağaltım biçiminin dissosiyatif psikozlara uygulanamayacağına hiç şüphemiz yoktur. Ayrılma yetisi (kapasitesi), hüzün duygusu, kaybı hissedip onu kabullenmek gibi durumlar şizofrenide köklü bir inkâr mekanizmasıyla kendini belli etmektedir. Şizofrenide kayıp sorunsalı kaybın kendisinden çok onu anlamlandırma yani kayıp nesneyle ilgili düşiünebilme sorunsalıdır. Eğer şizofrenlerde kaybın temsili ve duygulanımlar kavranamıyor ve deneyimlenemiyorsa bunların nedeni büyük olasılıkla uyandıracakları acıyla ilgilidir ama terk edip giden kayıp nesneye duyulan nefret duygusu da başka bir neden olarak düşünülebilir. Kısacası kayıp sorunsalı ve depresif duygulanımlar bize göre şizofreni hastalığında merkezi bir rol oynar. Kaybın temsili ve depresif duygulanımlar ben/nesne ayrımlaşmasının en az düzeyde işlenmiş olduğuna ve temel narsisistik yatırımın varlığına işaret ederler. Bunlar çok sağlam olmasa da içsel bir oluşumun ve öznelliğin varlığı anlamına gelmektedir.